We vervolgen dus onze camino naar Finisterre. We zien weer regelmatig stappende pelgrims die ook hun laatste kilometers afleggen. Wij leggen er vandaag nog 45 af.
Vandaag een tocht over nog 2 heuvelruggen,volgezaaid met windmolens ! Gelukkig is Don Quichote verleden tijd.
Langs windmolens rijden wil zeggen dat het inderdaad weer omhoog gaat,maar naar de zee volgt dan de afdaling.
We treffen dan ook een prachtige pik-nik plaats voor de middagpauze,met zoals je kan zien, met een prachtig zicht over de oceaan,met Finisterre op de achtergrond.
In Finisterre vinden we onderkomen in albergue 'cabo da vila',we komen er nog eens een Nederlands koppel tegen dat we onderweg ook al enkele keren hadden ontmoet.
De uitbaatster laat al trots het rijzende broodddeeg zien, voor het ontbijt voor morgenvroeg. Dat belooft !
Zonder bagage op de fiets kunnen we dan naar de Faro, de vuurtoren en het punt van kilometer 0 !
Na 2600 km. komen we dus echt op het verste punt ! Morgen naar Muxia en dan weer naar Santiago,is dus echt op weg naar huis.
Om het echte einde te bereiken moeten we onze fietsen even laten staan en te voet afdalen.
Maar aan deze rotsen kunnen we al geen schelp vinden. We zoeken de stranden op.
We speuren in het rond,Bart gaat zelfs even duiken, maar de Jacobsschelpen zijn er niet te vinden.
Morgen dus wat verder.
Spreuk van de dag: Stop als het tijd is om halt te houden ! (Boeddhistische wijsheid - uit Pelgrimsboekje)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten